باز هم حرفهای نگفته ی دل...     تو چه باشی پیشم     چه نباشی یادم     خوب میدانی لیک     که دلم داغ دلت را فهمید     خوب میدانی که عشقم سوز عشقت را     با دل و جان میفهمید     افسوس اما...     نه دلم داشت زبان     نه دلت قدرت ابراز بیان عشق را     حال اما چه سود!؟     ما ماندیمو دلی پر ز حرفهای نگفته     دلمان ترسو بود           لکنتش مدفون کرد حرف دل را در دل . . . +نوشته شده حرف دل در جمعه ۱۳٩۱/٢/۸ساعت۱۱:۳۳ ‎ق.ظتوسط داریوش | حرف دل (3)       مرغ سحر ناله سر کن     .        .          .         .       .       .          .              .              .          .     .     .            داغ مرا تازه تر کن... +نوشته شده حرف دل در یکشنبه ۱۳٩۱/۱/٢٧ساعت٤:٥٩ ‎ب.ظتوسط داریوش | حرف دل (0) سالها میگذرد...   سالها میگذرد از شب تلخ وداع از همان شب که تو رفتی و به چشمان پر از حسرت من خندیدی تو نمیدانستی تو نمی فهمیدی که چه رنجی دارد با دل سوخته ای سر کردن رفتی و از دل من روشنایی ها رفت لیک بعد از ان شب هر شبم را شمعی روشنی می بخشید بر غمم می افزود جای خالی تو را میدیدم می کشیدم آهی از سر حسرت و می خندیدم به وفای دل تو و به خوش باوری این دل بیچاره خود ناگهان یاد تو می افتادم باز می لرزیدم گریه سر می دادم خواب می دیدم من که تو بر میگردی تا سر انجام شبی سرد و بلند اشک چشمان سیاهم خشکید آتش عشق تو خا کستر شد یاد تو در دل من پرپر شد اندکی بعد گذشت اینک این من...تنها...دستهایم سرد است قدرتم نیست دگر...تا که شعری گویم گر چه تنها هستم نه به دنبال توام نه تو را می جویم حال می فهمم من...چه عبث بود آن خواب کاش می دانستم عشق تو می گذرد تو چه آسان گفتی دوستت دارم را و چه آسان رفتی... کاش می فهمیدی وسعت حرفت را آه...افسوس چه سود... +نوشته شده حرف دل در شنبه ۱۳٩٠/٦/۱٩ساعت۸:۱٤ ‎ب.ظتوسط داریوش | حرف دل (2) تساوی               معلم پای تخته داد می زد، صورتش از خشم گلگون بود و دستانش به زیر پوششی از گرد پنهان بود ولی آخر کلاسی ها لواشک بین خود تقسیم می کردند وان یکی در گوشه ای دیگر "جوانان" را ورق می زد برای اینکه بی خود های و هو می کرد و با آن شور بی پایان تساوی های جبری را نشان می داد با خطی خوانا به روی تخته ای کز ظلمتی تاریک غمگین بود تساوی را چنین بنوشت : "یک با یک برابر هست" از میان جمع شاگردان یکی برخاست، همیشه یک نفر باید به پا خیزد... به آرامی سخن سر داد: تساوی، اشتباهی فاحش و محض است! نگاه بچه ها ناگه به یک سو خیره گشت معلم مات برجا ماند و او پرسید اگر یک فرد انسان، واحد یک بود آیا باز یک با یک برابر بود؟ سکوت مدهشی بود و سوالی سخت! معلم خشمگین فریاد زد: آری برابر بود. و او با پوزخندی گفت: اگر یک فرد انسان واحد یک بود آنکه زور و زر به دامن داشت بالا بود آنکه قلبی پاک و دستی فاقد زر داشت پایین بود؟ اگر یک فرد انسان، واحد یک بود آنکه صورت نقره گون، چون قرص مه می داشت بالا بود؟ وان سیه چرده که مینالید پایین بود؟ا اگر یک فرد انسان، واحد یک بود این تساوی زیر و رو می شد! حال می پرسم یک اگر با یک برابر بود نان و مال مفتخواران از کجا آماده می گردید؟ یا چه کس دیوار چین ها را بنا می کرد؟ یک اگر با یک برابر بود پس که پشتش زیر بار فقر خم می شد؟ یا که زیر ضربت شلاق له می گشت؟ یک اگر با یک برابر بود پس چه کس آزادگان را در قفس می کرد؟ معلم ناله آسا گفت: بچه ها در جزوه های خویش بنویسید:     یک با یک برابر نیست ...

از سروده های زنده یاد خسرو گلسرخی

نظرات شما عزیزان:

مسعود

ساعت1:05---15 آذر 1391

[وب سایت] - [ایمیل]

واقعا از این نوشته لذت بدم منو یاد نوشته های کارو انداخت نمی دونم شاید باید بگم مات ماندن بهتر از تمجید این نوشته باشد

z@hra

ساعت13:49---10 آذر 1391

armaghan

ساعت18:42---8 آذر 1391

armaghan

ساعت18:42---8 آذر 1391

hoory

ساعت22:15---6 آذر 1391

ookhey boghzam terekid

sepid

ساعت19:04---6 آذر 1391

فوق العاده بود کیمیا
بردم تو حس
واقعا خیلی قشنگ بود.
مرسی عزیزم به خاطر مطللب عالیت.

sepid

ساعت19:03---6 آذر 1391

خواب می بینم من که او بر می گردد

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: